Wagen 1989

Het oeuvre van beeldhouwer Cornelius Rogge bestaat uit een opeenvolging van ‘families’ van werken die op het oog dikwijls zeer verschillend zijn. Rogge’s vroegste scheppingen zijn grillig gevormde sculpturen in onder andere steen en ijzer. Later vervaardigt hij tabernakel- en tempelvormen uit papier-maché en eind jaren tachtig ontstaan gietijzeren en aluminium wagens die zwaarden en doodskoppen vervoeren. Al deze werken hebben gemeen dat ze associaties oproepen met onbekende werelden en vergeten rituelen uit een ver verleden.

Deze wagen zou een onderdeel kunnen zijn van een onbekend ritueel. Zo zou de kar het symbolische zwaard - het is te groot om echt mee te vechten - naar een denkbeeldig slagveld kunnen voeren. Maar het slagveld bestaat niet, Rogge wil slechts attributen aanreiken die associaties op gang brengen. Het zwaard herinnert eveneens aan een langgerekt lichaam met een klein hoofd en korte armen. Alsof de held versmolten met zijn wapen op de doodsbaar de eeuwigheid betreedt. Rogge’s wagen wordt zo wellicht getuige van de ongrijpbare wereld van de dood.

Volgens Rogge wordt het kunstwerk niet bewust gecreëerd, maar bestaat het al ergens in de maker, die het vervolgens ontdekt, onthult en opgraaft. Rogge daalt af in de krochten van zijn ziel om een vorm te vinden voor flarden van herinneringen en halfvergeten indrukken. Het resultaat is een zeer persoonlijke mythologie, die geen afgeronde verhalen of logische inhoud kent.