In thematisch opzicht is het werk van Ludmila Danon zeer conventioneel te noemen. Ze geeft namelijk een schilderkunstige verbeelding van bloemen, planten en landschappen. De manier waarop ze deze thema’s weergeeft, is minder gebruikelijk. Geen wolkenluchten en weelderige boeketten, maar nagenoeg abstracte composities, alsof ze zo dicht op haar onderwerpen heeft ingezoomd dat ze onherkenbaar worden. De verf is nu eens in lange trefzekere kwaststreken aangebracht, dan weer schijnbaar zonder hulpmiddel uitgevloeid en door het doek geabsorbeerd. Ze benut het hele kleurenspectrum dat de natuur biedt, met de nadruk op aardetinten, groentinten en felle kleuren. Opvallend is dat de waterige pigmentlagen zich niet of nauwelijks mengen, maar min of meer autonoom naast en over elkaar heen zijn geplaatst. In veel van haar composities is weinig tot geen losse ruimte te ontwaren. Soms worden de landschappen bevolkt door meer of minder afgetekende mensfiguren. Hoewel zeer sprekend en suggestief, is haar beeldtaal maar zelden verhalend. Zelfs een titel blijft achterwege. De beschouwer wordt teruggeworpen op zijn eigen associaties, opgeroepen door vorm, kleur en techniek. Niet voor niets worden haar schilderijen vaak omschreven als “landschappelijke droombeelden” of “in zichzelf gekeerde landschappen”.
Afbeeldingen van dit object mogen niet worden gedownload. Het auteursrecht van dit object berust niet bij Rijksmuseum Twenthe. Voor meer informatie kunt u contact opnemen.
