N.H. ter Kuile en zijn echtgenote W.H. ter Kuile-Scholten 1930

De meeste portretten in opdracht ontstonden in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw waarin Sluijters als kunstenaar groot aanzien genoot. Zijn positie als onafhankelijk en beroemd schilder was gevestigd. Als autoriteit op het gebied van de beeldende kunst had hij zitting in tal van besturen en commissies. Veel jongere collega’s beschouwden hem als de ‘grand old man’ van de schilderkunst en keken met respect tegen hem op. Bijna iedereen van enige naam of aanzien in die tijd wenste door hem te worden geportretteerd: prominenten uit het bedrijfsleven, de universitaire en de toneelwereld.

‘Natuurlijk: ik probeer altijd het wezen van een mens te schilderen. Het uiterlijk komt daarna. En om dat innerlijke wezens in verf uit te drukken… dat is een eigenaardige zaak. Je krijgt niet alleen gewaarwordingen van iemands lichaamsvormen, maar ook van iemands kleur. Ik zie iemand bijvoorbeeld in grijze tinten…, of in een bepaald blauw…’ , aldus Sluijters over het portretschilderen.