Zonsondergang 2 1989

In zijn beeldende werk behandelt Wim Janssen een breed scala van onderwerpen. Vaak zijn dat motieven uit de (kunst) geschiedenis, maar ook sociaal-maatschappelijke onderwerpen als sport, asielzoekers en religie of de bankwereld, film en het Nederlandse landschap. Hij noemt zichzelf een conceptuele schilder. Bij elk onderwerp kiest hij namelijk een andere volgens hem passende vorm. Zo zie je anekdotische rennende bankiers naast geometrische treinlandschappen (landschappen gezien vanuit de trein) en sleutelscenes uit Hitchcockfilms naast verstilde stillevens van groene zeep- en terpentineflessen.

Over zijn werkwijze zegt Wim Janssen: Mensen willen op TV graag iets zien dat beweegt en gezellig is. Vaak is er sprake van luie perceptie. Dat overkomt schilderijen ook vaak. " Ik wil wel een schilderij zien, maar ik wil geen moeite hoeven doen", zegt men dan. Ik probeer een ogenschijnlijk-niets-aan-de-hand-beeld samen te stellen vanuit de ons bekende beeldentraditie. Dat wil ik dan deconditioneren. Daarnaast is het gehalte aan onderwerpen in mijn schilderijen dun. Dat maakt dat de schilderijen eigenlijk niet voldoen aan de standaarden van uitbeelding, stilstaand of bewegend in een choreografie of verhaallijn. In deze vorm manifesteert zich echter al heel veel van de betekenis. De vorm is een zelfstandig uitdrukkingsmiddel. Als ik een schilderij maak in een stijl die refereert aan post-Romantiek, dan doet de voorstelling op dat schilderij er minder toe. De post-Romantiek is in de werkwijze die ik heb gekozen, interessant als een bewuste uitdrukking van onechte emoties. De keerzijde, de kitsch, zie ik als de onbewuste uitdrukking daarvan. Mijn stijl drukt zich uit om het onderwerp en om de voorstelling. Ik houd mij bezig met het bewustzijn van beelden, dat is mijn stijl.