In 1964 heeft Pieter Engels EPO (Engels Produkt Organisation) opgericht. Hij herstelde meubelen en deuren en vele andere objecten, die elk jaar in 'de nieuwe collectie' werden geshowd begeleid door fraai vormgegeven, duur-uitziend foldermateriaal: 'Engels products - last luxury'. Hij begon met het stukzagen en herstellen van eenvoudig maar degelijk houten keukenmeubilair. Een stoere stoel kreeg de treffende hulpeloosheid van een paard dat door de voorbenen zakt. Engels dacht en werkte vanuit een bewust decadente mentaliteit die zich onder andere uitte in shockerende spilzucht.
In 1967 richtte Engels ENIO (Engels New Interment Organization) op. ENIO beloofde een ieder een nieuwe en plezierige wijze van begraven. De glanzend zwartgelakte doodkisten met tekstbordjes als 'made and destroyed in Holland' bevestigden het failliet van het kunstwerk. Zo maakte hij een kunstwerk in de vorm van een doodkist voor de as van een verbrand kunstwerk. Bij het kunstwerk 'Coffin for 10,2 l drowned water' was de doodkist gevuld met water met daarin een 'verdronken' plastic zak met water. Sinds 1968 maakte hij ook 'suicide-pieces'. Cynisme gecombineerd met een sardonische humor is kenmerkend voor de 'electric erotic suicide pieces'; gruwelijke apparaten met elektriciteitsdraden en gaten of staven die suggereerden dat ze bedoeld waren voor de doeltreffende elektrocutie van mannen dan wel vrouwen via het geslachtsdeel.
Beide ondernemingen maakten in 1969 plaats voor ETI (Engels Third Institute for research in subcultural brainbuilding), dat zijn ideeën in plaats van objecten verkoopt, bijvoorbeeld geluidsprojecten.
Afbeeldingen van dit object mogen niet worden gedownload. Het auteursrecht van dit object berust niet bij Rijksmuseum Twenthe. Voor meer informatie kunt u contact opnemen.
Pieter Engels bevraagt en toont met zijn werk de mechanismen van de beeldende kunst. Zijn werken zijn subversief van aard en vaak spitsvondig en ironisch van toon. In de film van David Kleijwegt uit 2018 vertelt Pieter Engels hierover.
Lees meer
