Schotelreliëf 1965

Jan Schoonhoven vormt samen met Armando, Jan Hendrikse en Henk Peeters de in 1960 opgerichte kunstenaarsgroep Nul. Overeenkomstig de opvattingen van de groep streeft Schoonhoven naar een zo objectief mogelijke weergave van de werkelijkheid. Vanaf 1960 begint hij met het maken van witte, seriële reliëfs met een - tot op zekere hoogte - neutraal en onpersoonlijk karakter.

De eerste reliëfs zijn opgebouwd uit kartonnen rechthoekjes of vierkantjes en beplakt met krantenpapier en beschilderd met witte lakverf. Een belangrijk aspect is de herhaling van de identieke elementen, waardoor in het beeld geen sprake is van hiërarchie. Omstreeks 1964 gaat Schoonhoven experimenteren met andere vormen en bij toeval ontstaan de zogenaamde schotelreliëfs. In deze werken zijn wel duidelijke accenten aanwezig. Hier wordt de blik van de kijker als het ware geleid naar het midden van het vlak, waar verschillende lijnen samenkomen.
Ondanks de regelmatige structuur is er steeds sprake van een wisselend beeld. Dit wordt veroorzaakt door het reliëfachtige oppervlak en de veranderende lichtinval. Op deze manier wil Schoonhoven de werking van het licht - een alledaags verschijnsel - benadrukken.

Herhaling en regelmaat zijn niet alleen kenmerkend voor het artistieke oeuvre van Schoonhoven. Ook in zijn dagelijkse leven zijn deze aspecten bepalend. Schoonhoven is tot aan zijn pensionering in 1979 ambtenaar bij de PTT en leeft al die jaren volgens een strak ritme waar hij zelden vanaf wijkt. Overdag vervult hij plichtsgetrouw zijn baan en in de avonduren werkt hij aan de tafel in de woonkamer aan zijn reliëfs.