Een gedempt landschap, zonder stoffage of met slechts de vage contouren van een enkel mens, een paar eenden of koeien en een soms bootje. Een landschap met donkere bomen, indrukwekkende wolkenluchten en water. Zo zien we het vaak bij Charles-François Daubigny. Daarbij hechtte hij vooral in zijn late werk veel belang aan de juiste weergave van atmosfeer en stemming.
Charles-François Daubigny (1817 – 1878) was een pionier. Hij heeft een cruciale rol gespeeld als vernieuwer van de Franse landschapsschilderkunst en wegbereider voor de impressionisten. Hij heeft er, toen hij in 1868 in de Salon-jury werd benoemd, ook voor gezorgd dat het werk van de impressionistische kunstenaars - tot dan toe geweigerd vanwege de schetsmatige schildertechniek - voortaan werd toegelaten.
Oorspronkelijk schilderde hij traditioneel, maar in 1843 kwam er een omkeer: hij begon buiten te werken, eerst in de omgeving van Barbizon en vervolgens in de Morvan, waar hij in 1852 Corot ontmoette. Op diens aandringen ging hij echt ‘naar de natuur’ schilderen in plaats van het landschap te idealiseren, zoals in die tijd gebruikelijk was. Als een van de eersten had hij aandacht voor de wisselende atmosfeer op verschillende tijdstippen van de dag. Daubigny en Corot werkten samen in Isère en aan de kust van La Manche. Vanaf zijn tot atelier verbouwde boot “Le Botin” schilderde Daubigny het landschap langs de oevers van de Seine en de Oise gezien op ooghoogte. Met het werk dat hij tijdens deze boottochten maakte, vestigde hij zijn naam als schilder van rivierlandschappen. Daubigny’s invloed op impressionisten als Monet, Pissarro en Sisley was onmiskenbaar groot, maar andersom werd hij zelf ook weer geïnspireerd door deze jongere generatie.
