Heidi Linck baseert haar werk op gebruiksarchitectuur en locaties die in onbruik zijn geraakt door afwezigheid van de mens. Deze plekken worden gedomineerd door de elementen, die veel machtiger zijn dan de plek ooit zelf is geweest. De allerbelangrijkste rol speelt de tijd. Het lijkt er op dat ze niet alleen de taal in kaart brengt van de plekken die haar inspireren, ze gaat die taal zelf ook spreken in haar grafisch werk en in haar installaties. Ze maakt ons er op een prachtige manier van bewust dat wij, toeschouwers, net zo goed deel uit maken van dit proces, juist door niet in beeld te zijn.