Fahne 1994

Vanaf eind jaren zeventig, als Armando zich in Berlijn – tussen de daders – vestigt, begint een periode van explosieve productie. De subtiele potloodlijnen verdwijnen, de foto’s zijn overbodig geworden, de schilder stelt zich tegenover metershoge doeken die hij voornamelijk in zwart en wit vult met iconische voorstellingen. Er is geen verhaal en geen betekenis, het is de pure essentie van de schoonheid. “Deze schoonheid noopt mij het ‘kwaad’ naar het schuldloze, want amorele domein van de kunst over te hevelen.” De werken hebben titels als Fahne, Preussisch, Gefechtsfeld, Feindbeobachtung, Der Feldzug en Das Gewehr en vertonen niets meer dan de naakte voorstelling van Armando’s verbeelding.