Het meisje met de waterlelies 1954

Vaak wordt Eugène Brands in één adem met de Cobra-beweging genoemd. Toch behoort hij maar heel kort tot deze beweging. Na de roemruchte gezamenlijke tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam, in november 1949, neemt hij afscheid van Cobra. Met zijn zeer persoonlijke opvattingen over de schilderkunst is Eugène Brands nu eenmaal veel meer een solist.

In 1950 begint hij de tekeningen van zijn driejarige dochtertje Eugénie te verzamelen. Hij dateert deze en verdiept zich volledig in de wereld van de kindertekening. Een jaar later verandert zijn eigen werk. Er verschijnen fantasierijke afbeeldingen die overeenkomsten vertonen met Cobra werken: figuren met grote hoofden, een wandelend huis, boten en een razende vis. Bezoekers zien het verschil niet tussen het werk van hem en zijn dochtertje. Brands is hier trots op. Het is hem dus gelukt om net zo spontaan te werken als kinderen. Brands blijft het experiment trouw. Hij gebruikt verschillende materialen zoals olieverf of gouache (plakkaatverf) en werkt op doek, papier, karton, taartdoos of op behang. Bijna tien jaar lang laat hij zich door de fantasie van het kind inspireren.

In de jaren zestig verruilt Eugene Brands langzamerhand de figuratie weer voor abstractie. Hij heeft dan twee grote thema's: De eeuwige beweging en de onmetelijkheid van de kosmos. "Ik maak niets, ik ontvang" zegt de schilder Brands. Met een fluweelzachte onverzettelijkheid blijft hij trouw aan zijn intuïtie en gaat zijn eigen weg.