Maria met Kind ca. 1525

De voorstelling van Madonna met Kind is al zo oud als het christendom zelf. Het vroegste voorbeeld, een muurschildering in een Romeinse catacombe, dateert uit de 3de eeuw. Het beeld refereert aan de menswording van Christus, want door hem voor te stellen als baby op de arm van zijn moeder, wordt zijn menselijke natuur benadrukt.
Opvallend aan dit paneel van een anonieme Antwerpse meester is de innige band tussen moeder en kind. Deze relatie heeft niet altijd op de voorgrond gestaan. Tijdens de middeleeuwen worden Maria en Christus nog wat stijfjes en afstandelijk afgebeeld. Dit verandert rond 1300 als er meer nadruk komt te liggen op de persoonlijke geloofsbeleving. In deze voorstelling schuilt veel tederheid in de manier waarop Maria het voetje van de kleine Jezus ondersteunt en haar hoofd tegen het zijne vleit. Haar tragische blik wordt ook wel in verband gebracht met de voorkennis die zij heeft van het lijden dat haar zoon te wachten staat. Christus, op zijn beurt, toont ook affectie voor zijn moeder, door haar met zijn armpjes te omhelzen. Dit gebaar wordt vaak geïnterpreteerd als een manier om haar te troosten.

Maria en Kind hebben een landschap als achtergrond in plaats van een goudkleurig vlak. Ook daardoor wordt de voorstelling levensechter. Dat geldt ook voor de figuren en de gezichten, waarin de schilder gebruik heeft gemaakt van zachte schaduwen.