Zonder titel 1992

Op zijn eerste tentoonstelling in 1992 bij Galerie Fons Welters in Amsterdam laat Merijn Bolink twee beelden zien die veel aandacht krijgen. Een van de beelden bestaat uit één piano die is omgebouwd tot twee piano's waardoor de binnenkant en de buitenkant tegelijkertijd te zien zijn. Het andere beeld is één van zijn bekendste werken. Het is de kinderwagen uit 1992, die een stoet van mini-kinderwagentjes voortbracht – allemaal afzonderlijk gemaakt van telkens één van de veertien materiaal waaruit de ‘moederwagen’ bestaat. Hij vond de kinderwagen in de Spaarndammerbuurt, met ‘een vliegennest er in, een stuiver, en een schakel van een armband’. Een ander icoon uit zijn oeuvre is een doorgesneden, uitgeholde appel, met het vruchtvlees van een sinaasappel. Honderden keren al heeft Bolink het moeten maken. Hij heeft zelfs een instructievideo gemaakt zodat anderen de klus ook kunnen klaren. Soms moet het mes in dingen die hij koestert. Zoals het chesterfield-bankje dat op de tentoonstelling pronkt in uitgeklede vorm. ‘Met dat bankje heb ik jaren geleefd. Het is dan haast alsof ik een offer breng. Alsof ik er mee wil zeggen: ik neem niet zomaar klakkeloos een ander bankje, hoor.’ Op andere momenten loopt hij toevallig tegen iets op. In Frankrijk zag hij ergens een brandweerslang liggen. ‘Ik moest ‘m onmiddellijk hebben. Ik kreeg zo’n Frans bankbiljet van 50 francs terug met zo’n Exupéry-tekening erop van een slang die een olifant heeft opgegeten. Dat kon geen toeval zijn. Er móest dus iets in die slang die ik gekocht had. Ik kan niet zeggen waarom ik voor die brandweerslang viel, dat is intuïtie. Liefde op het eerste gezicht’.