De Zeven Werken van Barmhartigheid ca. 1510

Dit schilderij van de Meester van de Levensbron laat zich lezen als een stripverhaal. In de verschillende scènes figureren steeds dezelfde man en vrouw. Ze treden op als weldoeners door achtereenvolgens de gevangenen te bezoeken, de hongerigen te spijzigen, de dorstigen te laven, de zieken te bezoeken, de armen te kleden, vreemdelingen onderdak te verlenen en de doden te begraven.

De man en de vrouw zijn de opdrachtgevers van het paneel en zijn onderin met hun vier zoons en vier dochters weergegeven. Het paneel is een zogenaamd memorietafel en heeft als functie de herinnering aan de overleden opdrachtgevers in stand te houden. Door de zogeheten werken van barmhartigheid uit te voeren, profileren ze zich als goede christenen. Met het naleven van deze vormen van naastenliefde, die worden beschreven in het Evangelie van Mattheüs, vergroot de gelovige bovendien zijn kans op een in plek in de hemel. In dit licht kan het schilderij ook worden opgevat als een aansporing tot goed gedrag.

Het werk zit vol met details die inzicht geven in het dagelijkse leven in de Noordelijke Nederlanden aan het begin van de 16de eeuw. Zo liggen de zieken naakt in houten bedden met helmachtige kappen op hun hoofd. Het enige comfort waarover ze beschikken zijn een tinnen po en een zogenoemde bedgalg, waaraan de patiënt zich kan optrekken. De tinnen kamerpotten staan open en bloot voor het bed, zoals destijds gebruikelijk is.