Gekruisigd 1966

Het thema De Dood en het Meisje heeft sinds de Middeleeuwen veel kunstenaars beziggehouden, vanwege het samengaan van verleiding, zondebesef en dood, vergankelijkheid en schoonheid. Al tijdens zijn academietijd komen we dit onderwerp bij Aad de Haas tegen en vooral in de jaren zestig krijgt het een zeer prominente plaats in zijn werk. De Dood verandert bij De Haas van een man met doodshoofd, gearmd lopend met zijn jonge bruid, in een steeds menselijker gedaante die nu eens met vioolspel zijn prooi tracht te verleiden, dan weer angst aanjaagt. Wanneer de dood verschijnt als burgemeester, officier of lakei, is het oorspronkelijke motief eigenlijk al niet meer herkenbaar en lijkt de erotiek ongemerkt maatschappijkritiek geworden. Door die variaties heeft het werk van De Haas meerdere lagen en blijft het verrassen.

Aad de Haas is geen man van compromissen, maar iemand die staat voor een overtuiging en onafhankelijkheid. Hij hekelt in zijn werk regelmatig machtsmisbruik en huichelarij. Zo schroomt hij bijvoorbeeld niet om kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders als farizeeërs langs de kruisweg te plaatsen of als figuren die wegkijken bij onrecht. In een reeks 'Zwart Wit' lino's, gemaakt in 1965 en 1966, ontwaren we Antonius, maar nu als de priester die blootstaat aan allerlei seksuele verlokkingen. Het is het commentaar van de kunstenaar op het celibaat dat in de jaren zestig flink ter discussie staat. Aad de Haas maakt in die tijd ook lino's waarop hij het misbruik van kinderen door priesters aan de kaak stelt.