Gezicht op Louveciennes in de herfst 1872

In 1874 vindt in Parijs de eerste tentoonstelling plaats van een groep schilders, waaronder Alfred Sisley en Claude Monet, die spottend ‘impressionisten’ worden genoemd. De expositie roept bij critici lachlust en verontwaardiging op vanwege het onvoltooide, schetsmatige karakter van de schilderijen. De impressionisten zelf nemen de benaming als uitgangspunt voor hun artistieke opvattingen. In strijd met de gangbare ideeën streven zij niet naar een natuurgetrouwe weergave van de werkelijkheid, maar naar het vastleggen van een indruk of ‘impressie’.

Nederlandse musea hebben weinig werk van Franse impressionisten verzameld. Van Sisley bevinden zich maar vier schilderijen in openbare Nederlandse collecties, waaronder Gezicht op Louveciennes dat in 1947 aan het Rijksmuseum Twenthe wordt geschonken door de Enschedese verzamelaar en textielfabrikant J.B. Scholten. Sisley schildert het werk in 1872, een jaar nadat hij Parijs heeft verlaten om zich te vestigen in Louveciennes, een landelijk gelegen dorp ten westen van de Franse hoofdstad. Zijn uitgangspunt bij deze natuurstudie is het treffen van de stemming van de herfst, wat blijkt uit de kale bomen op de voorgrond en de bruine bladeren die hier en daar nog te zien zijn.

De verstilde sfeer van het schilderij is onder meer het gevolg van de evenwichtige compositie. Sisley maakt gebruik van perspectieflijnen die de diepte in lopen - zoals in het pad linksvoor - en hij deelt het schilderij op in overzichtelijke zones. Op de voorgrond is lichte begroeiing te zien, daarachter een zone met huizen en in de verte een laagvlakte met heuvels.